Według prof. E. Szczeklika pod pojęciem tym rozumiemy przewlekłe schorzenie tętnic wieńcowych na tle miażdżycowym, które występuje na przemian pod postacią dusznicy bolesnej, zawału serca i ostrej niewydolności wieńcowej bez zawału w czasie jej przebiegu. Zmniejszenie przepływu krwi na skutek organicznego lub czynnościowego zwężenia naczyń wieńcowych upośledza zaopatrzenie mięśnia sercowego w tlen i prowadzi do wystąpienia klinicznych objawów dusznicy bolesnej. Całkowite zatkanie drożności tętnicy wieńcowej lub jej odgałęzień skrzepem krwi lub blaszką miażdżycową prowadzi do zawału, czyli ostrego niedokrwienia i następowej martwicy mięśnia sercowego. Jest to jedna z najczęstszych chorób układu krążenia. Ryzyko zachorowania jest wyższe u mężczyzn niż u kobiet. Objawy choroby występują zwykle po czterdziestym roku życia. Jedną z głównych przyczyn powstania choroby wieńcowej jest miażdżyca, której mechanizmów jeszcze dokładnie nie poznaliśmy. Stwierdzono, że złogi wapnia i niektórych tłuszczowo-białkowych składników krwi, zawierające cholesterol, odkładając się na ściankach naczyń krwionośnych, tworzą tzw. blaszki miażdżycowe, upośledzające najczęściej ukrwienie mięśnia sercowego, mózgu lub kończyn dolnych. Blaszki miażdżycowe stwarzają ryzyko zakrzepów i zatorów naczyniowych. Zatkanie dużej gałązki tętnicy wieńcowej może wywołać nagły zgon.