Do tej grupy należą pacjenci, którzy bardziej niż inni interesują się swoją chorobą serca, ale i wiele osób z prawidłowym układem krążenia, które zgłaszają się do kardiologa z powodu np. stwierdzenia u nich w przeszłości szmerów czynnościowych oraz różnych własnych obserwacji dotyczących serca. Dużą grupę tworzą chorzy, którzy po przebytym zawale serca — poza tym, że mają dolegliwości dławicowe — dodatkowo odczuwają nietypowe bóle w okolicy przedsercowej, przypominające kłujące bóle u osób z nerwicą serca. Czy można w takim przypadku postawić właściwe rozpoznanie? Przede wszystkim pacjent musi być dokładnie zbadany, nie w sposób rutynowy i bezosobowy, ale tak, jak tego wymagają poszczególne, podawane przez chorego objawy; osoby z nerwicą mogą bowiem być również chore organicznie. Pacjent powinien być traktowany poważnie, należy poddać ocenie nie tylko stan jego narządów, ale i osobowość. Jeżeli w wyniku badania dojdziemy do wniosku, że pacjent cierpi na nerwicę serca, musimy starać się ten pogląd umotywować i bezzasadnie nie zmieniać zdania. Lekarze są świadomi granic obiektywnego badania. Daje ono tylko odpowiedź na pytanie, które stawiamy sobie badając chorego, ale nie wyjaśnia i nie wyklucza chorób, o których nie pomyśleliśmy.