Oznaczanie wielkości krwinkomoczu nie powinno być opierane na zwykłym rutynowym badaniu osadu moczowego. Liczba krwinek przypadających na jedno pole widzenia w badaniu osadu może być traktowana jedynie jako orientacyjny wskaźnik wielkości hematurii. Miernikiem znacznie dokładniejszym jest wielkość wydalania erytrocytów w moczu w ciągu doby lub w ciągu minuty. Postać, w jakiej erytrocyty są wydalane w moczu, może niekiedy wskazywać na źródło krwawienia. Szczególnie wartościowe jest stwierdzenie obecności wałeczków erytrocytozach, to jest wałeczków utworzonych z krwinek czerwonych. Ich obecność wskazuje, że źródłem krwawienia są nerki, a nie drogi moczowe. Oczywiście brak wałeczków erytrocytarnych w moczu nie przemawia przeciwko nerkowemu pochodzeniu hematurii. Mniejsze znaczenie diagnostyczne ma stwierdzenie, czy krwinki znajdujące się w moczu są świeże, czy wyługowane. Erytrocyty wyługowane i zniekształcone pochodzą przeważnie z nerek, tym samym ich obecność w moczu przemawia za tym, że przyczyną hematurii są zmiany w nerkach. Natomiast przy uszkodzeniu zlokalizowanym w drogach moczowych najczęściej wydalane są erytrocyty świeże. Nie można jednak bezkrytycznie opierać się na wyglądzie krwinek czerwonych przy próbach ustalenia miejsca krwawienia w układzie moczowym, ponieważ zależy on nie tylko od źródła hematurii, ale również od ciśnienia osmotycznego oraz pH moczu.