W rozpoznaniu przyczyn bólów kostnych pewnym ułatwieniem jest ich rodzaj i umiejscowienie, a także wiek i płeć pacjenta. Ból kostny może być spowodowany zmianami rozrostowymi w obrębie szpiku albo procesem toczącym się w kości i okostnej z odwarstwieniem się tej ostatniej od kości. Szczególnie bolesne są złamania i zapalenie kości i szpiku. Bóle w przypadkach guzów kości, chorób krwi i zaburzeń endokrynologicznych występują z reguły w spoczynku, mają charakter tępych, świdrujących, to znów są odczuwane jako ucisk lub rozpieranie. Są one ściśle ograniczone do miejsc chorobowo zmienionych i — w przeciwieństwie do bólów pochodzenia naczyniowego i nerwowego — nigdzie nie promieniują. Początkowo występują napadowo i są szczególnie nękające w nocy, ale z upływem czasu stają się silniejsze, dłuższe, w końcu przybierają charakter bólów ciągłych. Naświetlania powodują co najmniej złagodzenie bólów kostnych, niezależnie od ich etiologii. Bóle przy złamaniach i zapaleniach zależą od ruchów i pogłębiają się przy ucisku. Znaczną bolesność uciskową kości stwierdza się w chorobie Reckling-hausena, w osteomałacji i w ostrym naczyniowym zaniku Sudecka.