Pojęcie higieny osobistej utożsamia się zazwyczaj z czystością. Pogląd taki nie jest słuszny, gdyż czystość stanowi jeden z jej elementów i choć ma niewątpliwy wpływ na utrzymanie zdrowia — przez niedopuszczanie do wielu zakażeń szerzących się np. za pośrednictwem brudnych rąk czy zanieczyszczenia produktów żywnościowych — jest przede wszystkim miernikiem kultury poszczególnych ludzi. Sprawy czystości zresztą ograniczają się praktycznie do higieny osobistej jednego tylko narządu człowieka — skóry. A człowiek ma także wiele innych narządów i układów, co najmniej równie ważnych, które również reagują na warunki środowiska, w jakich dany osobnik żyje. Stąd też higieny osobistej nie możemy ograniczać tylko do spraw Czystości. Jej zadaniem jest wpojenie w człowieka takich zasad postępowania w życiu, które zapewnią mu prawidłowy rozwój, uchronią przed chorobami, pozwolą rozwinąć maksymalną sprawność fizyczną i umysłową, zapewnią dobre samopoczucie. Zasady te powinny dotyczyć właściwego zorganizowania pracy, odpoczynku, rozrywek, snu oraz właściwego zachowania się człowieka w różnych warunkach życia. Układ nerwowy spełnia nadrzędną rolę w stosunku do wszystkich innych układów i narządów. Notowany w ostatnich latach gwałtowny rozwój cywilizacji, postępujący ciągle wzrost mechanizacji i automatyzacji produkcji, coraz bardziej gorączkowy tryb życia wszystkich prawie warstw ludności — są czynnikami wybitnie obciążającymi ten układ i jego stan równowagi. Wyrazem tego jest stale wzrastająca liczba zachorowań na choroby psychiczne i inne choroby układu nerwowego, a zwłaszcza na różnego rodzaju nerwice czynnościowe, czyli zaburzenia funkcji bez zmian chorobowych w danych narządach, które powstają pod wpływem różnego rodzaju konfliktów życiowych. Mogą się one uzewnętrzniać w sposób bardzo różnorodny. Do typowych objawów nerwic należą: zaburzenia snu, łaknienia, bóle głowy, stany przygnębienia, lęki, niepokoje itp.