Białkomocz określa się mianem selektywnego wówczas, gdy, do moczu przenikają prawie wyłącznie białka osocza o najniższej masie cząsteczkowej,. jak albuminy i laktoglobuliny. Klirens tych frakcji białkowych w białkomoczu selektywnym jest bardzo wysoki w porównaniu z współczynnikiem oczyszczania białek o wyższej masie cząsteczkowej. Nie selektywnym nazywany jest białkomocz wtedy, gdy do moczu przedostają się spore ilości białek o wysokiej masie cząsteczkowej, np. gamma-globuliny, a ich współczynnik oczyszczania jest zbliżony do klirensu albumin. Oznaczeniu selektywności białkomoczu przypisywano przez pewien czas dość dużą wartość w różnicowaniu nefropatii. Obecnie nie przywiązuje się większego znaczenia praktycznego do tych badań. U tego samego pacjenta stężenie białka w kolejnych porcjach wydalanego moczu może wykazywać duże różnice. Dlatego stężenie białka w pojedynczej porcji moczu może być traktowane wyłącznie jako orientacyjny wskaźnik wielkości białkomoczu. Znacznie dokładniejsze dane uzyskuje się przez określenie ilości białka wydalonej z moczem w ciągu całej doby. Dodać należy, że również, wielkość białkomoczu dobowego zmieniać się może z dnia na dzień nawet o kilkadziesiąt procent. Dlatego przy określaniu ewentualnych zmian wielkości białkomoczu, zachodzących np. pod wpływem leczenia, należy opierać się nie na jednym badaniu wielkości proteinurii dobowej, ale na wartości średniej, uzyskanej z trzech kolejnych badań białkomoczu dobowego.